بیا تا جهان را به بد نسپریم

بیا تا جهان را به بد نسپریم         بکوشش همه دست نیکی بریم 

نباشد همی نیک و بد پایدار         هـمان بـه کـه نـیکی بـود یـادگار

چُغُکِ قرض!

چُغُکِ ^۱قر ض و قوله دور مو جیک‌جیک مُکُنه          برق ذوقم که بره، حولی^۲ ر تاریک مکنه
یک نفر به اسم «آق بدهکاری»، پیدا شده          بره گَه^۳، فُکُل کراوات مِزِنه، شیک مکنه
گربه گرونی هی زمین رِه ناخون مکشه             دره خودشه به تغار دنبه نزدیک مکنه
چخت^۴ ای حقوق مایم شده کوتاه و سیاه         چخت ای جوری چقدر خانه ره کوچیک مکنه
یک نفر مگه برو شایعه ساز، دُرُوغ نگو               با تفنگ چشمکش یک دانه شلیک مکنه
ساعت کوکی عمرم، توی مهمونخَنَه^۵ یه           تا کوکش تموم نره، یکسره تیک‌تیک مکنه
                                                                          (منبع: هفته نامهُ گل آقا،آبان 72،ش148)

---

۱- گنجشک ۲- حوالی (خانه- منزل) ۳- یارو ۴- سقف ۵- مهمانخانه

ماه رمضون

ای¹ ماه رِمِضونَم دِرِه² تِموم مِرِه² و مو³ یاد خاطرات گُذِشته می یُفتُم،یاد او قیدیم نِدیما که حتی از

رادیون⁴خِبَری نِبود چه برسه، به ای وسایلای پیشرفته ی امروزی، بِرِی دیدن ماه -حالاییا مِگَن، رویت، استهلال!!!-آخِر شعبان که مُشُد، مِرَفتِم رو پوشت بومب⁵ حولی مان⁶ همگی مان چشم به آسمون مُدُختِم، تا ای که یکی مُگُفت: 

"ماه رِ دیدُم"،از دو سه مَلَِّه ی⁷ دیگم که خِبر مِرِسید ماه  رِ دیدن دیگه فردا مُشُد اول ماه رِمِضون.او⁸ روزا مِردُم خیلی هوای هم را داشتن، تو هر مَلَِّه ای یکی بودِگ⁹، که شوخَنی¹⁰ مِکِرد، و سحرا هَمسَده ها¹¹ رِ بیدار مِکِرد.(ای شوخَنی به زِبون امروزیا تقریباً مِشِه مناجات).هَمَه نِماز صبح رِ که مِخاندن مِرَفتَن سرِ کاراشان ای ساخت¹² مثل حالا نبود که تا لنگ ظهر که چه عرض کُنُم تا هم دم افطار بِخابَن و بعدم بِگَن"خواب روزه دار هم عبادت است."

بری نماز ظهرم  همه  مِرَفتَن حرم اگه تابستون بودِگ،خوب،حرم یَک کم شُلُغ¹³ بود،ولی زمستونا حرم خِلوت بود.سفره های افطار هم همیشه پور¹⁴بود از خوراکای رنگ به رنگ، مو که هیچ وَخ¹⁵ او ماقوتای  خدابیامرز ننه کلونُم¹⁶ یادُم نِمِرِه.پِندِری¹⁷ مزه ش هنوز زیر زِبونُمِ. 

یَگ¹⁸ سَعَت¹⁹ بعدِ نِماشوم²⁰ دوره های قرآن شروع مِرِفت. از سِلیار ملیار²¹ و تِلویزُنَم که خِبری نِبود،مِردُمَم به جایِ ای که سیخ و پیخ و منقل و بافور و ای خانم بازیگرای آراگیرا²²  کِردِه رِ بیبینن و مردام²³ یاد بیگیرَن چه ساختی²⁴ سرِ زناشا وِسنی²⁵ بیارن و انواع و انقسام دِغَلکاری رِ یاد بگیرن ،مِشَستَن پایِ کِلام خدا.

---

 1- ای: این      2-  دِرِه:دارد    3-  مِرِه: مشه(رفتن= شدن)               4- رادیون:رادیو 

 5- پوشت بومب:پشت بام    6-حولی:خانه،سرا،منزل       7- مَلَِّه: محله         8-او:آن،اون  

 9- بودِگ:بود، این گ/ک درگذشته خیلی در گفتار مردم مشهد کاربرد داشت.   

10- شوخَنی:شب خوانی،مناجات                  11- هَمسَده:همساده،همسایه    

 12- ای ساخت : اینگونه،اینطوری،اینجوری        13- شُلُغ: شلوغ            14-پور:پر

 15-وَخ:وخت، وقت          16-ننه کلون: مادربزرگ    17-پِندِری:پنداری،گویی

 18- یَگ/یَک: یِک                         19-سَعَت: ساعت

 20- نِماشوم: نمازشام(=نماز مغرب)، هنگام فروشدن آفتاب و نمازمغرب و عشا

21- سِلیار ملیار: سریال مریال        22- آراگیرا: آرایش کرده، بزک دوزک

23-مردام : مرد ها هم            24-چه ساختی: چه جوری، چه طوری     25- وِسنی: هوو

مهدی اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث، از برجسته ترین شاعران معاصر ایران، متخلص به م امید، در سال 1307 در مشهد به دنیا آمد.وی در سال 1326 از هنرستان صنعتی مشهد دیپلم آهنگری گرفت و در سال 1327 به تهران آمد و معلم شد. در دهه سی شمسی وارد مبارزات سیاسی شد و به زندان افتاد.
مهدی اخوان ثالث نخستین دفتر شعرش را با عنوان ارغنون در سال 1330 منتشر کرد.

او خود را شکسته دل مردى خسته و هراسان یکى از مردم توس خراسان، ناشادى ملول از هست و نیست،بیمناکِ نیم نومیدى به میم امید مشهور می دانست.
م.امید( 1369- 1307 )

اگرچه اخوان در دهه بیست فعالیت شعری خود را آغاز کرد، اما تا زمان انتشار سومین دفتر شعرش، زمستان، در سال 1336، در محافل ادبی آن روزگار شهرت چندانی نداشت. مهارت اخوان در شعر حماسی است. او درونمایه های حماسی را در شعرش به کار می گیرد و جنبه هایی از این درونمایه ها را به استعاره و نماد مزین می کند. زبان فخیم خراسانی و علاقه بسیار او به سنت های روایی- حماسی که برآمده از پرورش او در محیط خراسان بود از دیگر ویژگی های شعر اخوان است.سرانجام او در 4شهریور 1369در گذشت و در توس در جوار فرزانه ی بلندآوازه ی توس او را به خاک سپردند. 

پیوند به بیرون 

کغذباد

پسین دینه تو مِشَد شُمال خوبی میامد،با بِچه ها رَفتِم رو پوشت بومب کَغَذباد هوا کِردِم.(م.ر)

عصر دیروز در مشهد باد خوبی می آمد، با بچه رفتیم روی پشت بام، بادبادک  هوا کردیم.