نمی گیرد کسی جز غم سراغ خـــــــانه ی ما را
به زحمت جغد پیدا می کند ویرانه ی مـــــــــــا را
از آن شادم که می آید غمش هر شب به بالینم
چه سازم گر که غم هم گم کند کاشــانه ی ما را
چه غم گر جام ناکامان تهی ماند از مــی شادی
که خون دیده و دل پر کند پیمـــــــــــــانه ی ما را
به شوخی می کند آن شوخ، با زلـف سیه بازی
اگر خواهد به رقص آرد دل دیوانه ی مـــــــــا را
ز سر تا پای من مستی زند موج از نگــــــــاه او
نگهدارد خدا از چشـــــــــــــم بد میخانه ی ما را
دل مشــــــــکل پسندم را اسیر خویشتن کردی
به دست آوردی آسان گوهــــــر یکدانه ی ما را
نیفتد بر زبانهـــــــــــــــا نام ما در زندگی قدسی
مگر خواب اجل شیرین کند افســــــانه ی ما را
جهان را بـــود تا فـــراز و فـــــــرود تــرا بـــاد از مـــــا هـــــزاران درود
تویی گوهر پاک و گوهرشنـــــاس سزد برتو هردم هزاران سپــــاس
هنـــرپــــروران را هنــــرپــــــروری سخن را خدیو سخن گستـــــری
کشیدی بسی رنج در سال سی دمیدن تـــــــوان بر تن پارســـــی
سرودی چنان سرگذشـــت مهان که به زان نیـــارد خـــــرد بر گمان
برافراشتـــی پــــرچــــم آریــــــــا بیاســـــــود از تــــو روان نیــــــــا
پیـــــام آور روزگــــــاران تـویــــــی سخن سنج یکتای ایران تویــــی
شناساگر کــــــاوه و رستمــــــی فرامـــرز و رویین تن و نیــرمـــــی
ز جمشید و هومان و سام و فرود اگر تو نبـــودی کس آگه نبـــــــود
گر ایران شود گنج پرخواستـــــــه سراسر به زر گردد آراستــــــــــه
برآنم کــه شهنامــــه‌ی نامـــــــور ز ایران بهایـــش بـــود بیشتـــــــر
جهان تا بود زنــــده و استــــــــوار تویـــی زنـــده و در جهـــان پایـدار
نبودی گرت خامه‌‌ی زرفشـــــــــان نبود از سیاووش و پیران نشــــان
فریــــدون فـرخ پــی نیکبــــــــخت رسید از تو بر تاج و اورنگ و تـخت
توگفتی ز پور پشنگ و شغـــــــاد ز ضحاک خونخــــوار ناپـــــــاک زاد
ز گفتار دهگان بسی داستـــــــان بیــــاراستـــی از گــه‌ی باستـــان
تویی مایه‌ی نام و نــــــــــام آوری بنــــازد به نامــــــــت زبــــان دری
«به غزنین ترا گرچه خون شدجگر زبیــــداد آن شـــاه بیــــــــدادگر»
مپنــــدار غزنیــــن و بلـــخ گـــزین هرات و بدخشان و کابل زمیــــن
ترا همدل و همنوا نیستنـــــــــــد به گفتار تـــو آشنــــا نیستنــــــد
در آن مرز، پاکان روشن گهــــــــر بنـــازنـــد برنامــــه‌ی نـــامــــــور
هرآن کس که داند به ارج زبــــان به ارج تو آگه بود بی گمـــــــــان
سخن را بدان سان بیاراستــــی که هرگز نگنجد در آن کاستــــی
گهی گویی از دخت مهراب شاه گه از زال و سیمرغ و ایران سپاه
زخوبی و زشتی و شیرین و تلخ ز مازندران و سمنگان و بلـــــــخ
گه از توس و گودرز و آوردگــــــاه گه از بیژن و گیو و چاه سیــــــاه
ز گشتاسپ و کیخسرو و کیقباد ز مهر و مهی و ز آییــــــــن و داد
ز شیرین و خسرو ، ز بهرام گــور زاسکندر و ایرج و سلم و تـــــــور
ز فرهنگ و رای خــــردبـــــــاوری ز دانا ستـــــایـــی و دانشــــوری
ز سهراب و تهمینـــه و اشکبوس که گفتی ؟ نگفتی گراستادتوس
تویـــــی ســـرور سروران ســخن زبان تـــو باشــــد زبـــان ســــخن
چو کلک تو گردد سخن آفریـــــن جهان آفـــــرین را بــــود آفـــــرین
زبان تا بجنبد به کام جهــــــــــان بود در جهـــان نــــام تو جـــاودان
(عبدالکریم تمنا هروی )