چوله­غزک و سِده و مزدگیرون

خوردوتر که بودِم همه­اش چَشم به راه مِ­ماندِم که کی عید از راه بِرسَه و بابامان رخت و جامَه نو بخره بِرَمان و سفره­ی هفت­سین تُنُک بِرِه و از بالا سر حضرت که صدای توپ در کِردن، چشم دیشتَه بِشِم به دست باباکلون و بی­بی که نوت­های تا نِخورده و مُرغَنَه رنگی عیدی بگیریم و ظهر، ننه جانمان پلوقوشتِِلی درست کِنه و . . .  سیزده را بِرِم پایین پای کوهسنگی در کِنِم و دیزی سنگی بُخورِم و دخترا یاواشکی و آرومَک سِبزه گره بِزِنَن. چی همه مهمون دیشتِم عیدا از شهرهای دور و نزدیک که مِاَمَدَن زیارت،هَمَم قوم و خویش نبودن. آقاجان –  خدا بیامرز –  معتقد بود در خَنَه­ی ما  که مجاور حضرتِم باید همیشه باز بِشَه به روی  زِوار. و گاه که مِرَفت حرم، برگشتنا مِدیدی یک خانواده­ای رِ که جا و مکان نِدِشته با خودش آورده خانَه و..خلاصه یک بُری رسم و رسوم که حالا خیله­هاش خاطرمان نیستک. تازه همی لهجه­ی مشهدی ر َم خوب بلد نیستِم گپ بِزِنِم چه برسه به دعای بارون و چوله­غزک و سِده و مزدگیرون و عروس­کشون و طیبار و شبیه­خوانی و چراغ بِرات  و ...