بعد ازین خاک ره باده فروشانم و بس             بـا مـی و مـی بـر سـر پـیـمـانـم و بـس 

ســخن عشـق تو می گویم،و هیچ                قصه ی شوق تو خوانم،اگر خوانم و بس 

کشم آن رنج روانکاه که دل داند و دل              دارم آن غم که خدا داند و من دانم و بس 

پیش ازین مرغ غزلخوان گلستان بودم            حـالـیا نـوحه گر گـوشه ی زنـدانم و بـس 

داشــتم از تـــو تــمـنای فــراوان،امـا                یا رب اکنون تو ازین مهلکه برهانم و بس 

                                                                           زندان"م"آبان 1333(ارغنون،45)