شصت و یکمین سالگشت درگذشت بهار

آغاز اردیبهشت ماه هر سال یادآور درگذشت واپسین استاد قصیده سرای ادب پارسی دری و استاد برجسته ی پژوهش در تاریخ ادبیات پارسی، سبکشناسی و یکی از بزرگترین مردان فرهنگ و سیاست و ادب این مرز و بوم محمد تقی بهار، آوازیافته به ملک الشعرا است. به گرامی داشت یاد آن بزرگمرد ادب پارسی، شعر « بهشت خدا » او را درج می کنم. بهار در سال 1312 قصیده معروف : « امشو در بهشت خدا وایه پندری» را به لهجه مشهدی سرود. متأسفانه تمام این قصیده در دیوان او به چاپ نرسیده است. ولی همه قصیده در مجله یغما به چاپ رسیده است. 

امشو در بهشت خدا وایه پندری                   ماهر عرس منن شو آرایه پندری

او زهره گه مگی خطری ماهره مخه               و از موشتری به زهره خطرخوایه پندری

ماه تموم، یوسف و زهره کنج ابر                   از پوشت پرده چشم زلیخایه پندری

چخد فلک مثل بساط جواهری                      پور از جواهره ته دریایه پندری

یا وخت صحب، روی چمن وا و نیمه وا             سیصد هزار نرگس شهلایه پندری

ای برّ زر ورق که بزی چخد آسمون                 چسبندن، بری خطر مایه پندری

چسبنده قشدلی به کغذ باذش آسمون          ور کهکشونش دنبله پیدایه پندری

سه خواهرون کشیده به پیش جدی قطار        سه چوچه دنبلۀ سر بابایه پندری

گسبند گر نگا بفلک، چهره با گذل                  میدون شاخ جنگی و دعوایه پندری

جوزا گیریفته گورنه افتاده پوشت گو                بومب فلک مثال گورگایه پندری

خرچنگ کرده خف که بچسبه بگند او              ایساخ که پوشت لمبر جوزایه پندری

او شیرگر نگا مخه گندم چرا کنه                     نزدیک خوشه و ستده، چاروایه پندری

عقرب نشسته پوشت ترازوی ظالمی             پاچالدار و شاطر و نونوایه پندری

نیمسب،نصب تن ادمه‌ی تیر کمون بدست       نصب دیگش به عیب معینایه پندری

او بوزغله ر نگا،مزنه ور بپیش چا                    از توشنگیّ و، دل بته چایه پندری

ماهی به بوز مگه که اگر او مخی بدم             بوز پوز مگر دنه که اوت لایه پندری

ای خیمگاری شو بزی و ای عرسچه هاش       حکم عرسچه‌های مقوّایه پندری

اینا همش درغگنی و پوچ ای رفیق                از پوچ و از درغ چه تمنّایه پندری

نزدیک اگر بری تو مبینی که هیچّه نیست       او که ز دور گنبد مینایه پندری

از بس شنیده گوش تو کلپتره و جفنگ           بالای آسمون خنۀ شایه پندری

هستک خدا مثال یکی پادشای پیر               ارگش دمین عالم بالایه پندری

بالای آسمون تو مگی عرشه و خدا               بالای عرش یکتنه ور پایه پندری

تو پندری خدا بمثال فریشته‌یه                      یا نه مثال مردم دنیایه پندری

هر جا که را مره ادماش با خدش مرن            دیوون خنش چو حیطه مصّفایه پندری

شو تا سحر مخسبه و از صحب تا به شو        مشغول جنب و جوش و تقلّایه پندری

هر‌روز د مین حولی بیرونیه مگی                   هر شو دمین حولی سیوایه پندری

لاپرت بنده هاره بزش هر سعت مدن              لاپرت‌ها دمین پکتهایه پندری

لاپرت هاره هی مخنه هی حکم مده             حکمش د حقّ ما و تو مجرایه پندری

هر‌کس که مؤمنه به بهشتش متپنن              اونجه اجیل مجتهدا رایه پندری

هر‌کس که کافر بجهندم مره یقین                  اونجه بری مو و تو درش وایه پندری

یک بنده ر مکوشه یکی ر مزاینه                    قصّابه العیاذم و مامایه پندری

آجّاش دلش نسخته بذی مردم فقیر               او دشمن فقیر و مقیرایه پندری

رزق خلایقا ره د صندق قیم منه                     بخشیدنش بخلق به دلخوایه پندری

از عاقلا مگیره مبخشه به جاهلا                     از بیخ عدوی مردم دانایه پندری

دانا بری دو پول در دکّون معطّله                      احمق نشسته مین اتل، شایه پندری

نون و دراغ و هندونه کغ اگر نبود                     درویش پیش زن بچه رسوایه پندری

اخکوک و نون کنجل و زردک اگر رسید              کارگر دمین کرخنه آقای پندری

مردم به عید الیش مکنن رخت و رخت ما         الیش نرفته، پست تن مایه پندری

خرکس برو که یک بیک کار خرکسا                  امروز شا نمونۀ فردایه پندری

با کیسن خلی امدن ما بذی بساط                 تنها بری نگا و تماشایه پندری

فرّخ اگر جواب کنه ای قصیده ره                       با ما هنز مثال قدیم وایه پندری

ما یک کلیمه گفتم از اسرار و گپ تموم            کار خدا بهار معمّایه پندری