گویش مشهدی

 این جستار پیشتر در ویکی پدیا نشر شده است:

گویش مشهدی یکی از شاخه‌های تناور زبان پارسی دری است، که بازمانده لهجه توس قدیم می‌باشد. نزدیکی شگفتی به پارسی دری معیار دارد و از آنجا که بزرگترین نامه دری "شاهنامه فردوسی توسی" به لهجه قدیم توس نوشته شده است، دارای ارزش زیادی است. اکنون و بر پایه یک پژوهش تنها ۲ درصد کودکان دبستانی مشهدی آن هم تنها در حد آشنایی با دستور زبان گویش مشهدی با این لهجه آشنا هستند.

واژگان آن بسیار نزدیک به پارسی است و هیچ تفاوت ساختاری و پیچیدگی آوایی در سنجش با دیگر گویش ها ندارد.بی تردید یکی از عللی که باعث شده است این گویش به عنوان گویش معیار برگزیده شود،همین همه فهمی آن بوده است.